jueves, 23 de mayo de 2013

MANUEL LAUREANO RODRÍGUEZ SÁNCHEZ, MANOLETE Y ADRIEN BRODY

MANOLETE
Qué tristeza... cuando la gente buena muere antes de tiempo. Torero o no torero, una gran persona ante todo. El torero taciturno deja su triste vida en el cuerno de un toro impredecible.
Adrien Brody, un gran actor y también una gran persona.


Adrien Brody en su papel de Manolete, ya lo dije cuando vi la peli, podrían ser hermanos...

MANOLETE PELIÍCULA, ARTÍCULO, MÚSICA


CÓMO ES LA VIDA VIDALES...
He visto la película de Manolete. Ya lo conocía, cuántas veces no puso papi el disco de Miguel Herrero en el que recitaba la cogida y la muerte de Manolete. Lo he oído desde niña (lo tengo ahora conmigo en forma de CD) y siempre me ha parecido impresionante, muy lleno de sentimiento. Recuerdo que papi lo escuchaba en silencio, a veces con la mirada perdida y otras mirando a lo lejos por una de las ventanas de nuestra sala, de espaldas a mí, como si estuviera entonces allí, en la plaza de Linares, presenciando lo que escuchaba de boca de Miguel Herrero, y yo, allí con él y aún me pregunto a veces de dónde toda esta melancolía mía...

Al terminar de ver la peli me metí a la red a indagar más sobre Manolete. Manolete es, y se siente también, como una leyenda, como si hiciera siglos que hubiera dejado de existir, pero la verdad es que podría muy bien estar vivo hoy día. Nació el 4 de julio de 1917...cumpliría 96 años este 4 de julio. Sin embargo, desgraciadamente sólo llegó a los 30.
Pues bien, me encontré este artículo de La Rana Dorada, quien resultó ser Carlos Vidales, un colombiano que fue mi profesor de Cultura y civilización latinoamericana en Estocolmo cuando me tocó, aquí en Suecia, completar mis estudios adquiridos en Colombia (ya está pensionado).
Me gustó, por eso lo cuelgo aquí. Incluyo también la versión sueca por consideración a los lectores nórdicos.
Y naturalmente la música de la peli. A mí me hubiera gustado que hubiesen puesto también un hermoso pasodoble al comienzo de alguna de las corridas en la plaza. Hace Adrien Brody un muy buen papel, además de que mejor físico para esa representación, de dónde.

Manolete, el Toro
y la Muerte Noruega


Escrito originalmente en sueco para el diario
Svenska Dagbladet de Estocolmo.
Publicado el sábado 30 de agosto de 1997.
Traducido por el autor, para los lectores de
La Rana Dorada.

Manolete era un gran Matador. Según algunos, el mejor que jamás haya existido. Es, en todo caso, el mejor de cuantos he visto en mi vida. O tal vez no. Yo tenía cinco años cuando lo ví por primera vez. Era pálido, delgado y pequeño, de figura frágil. Sus ojos eran enormes y misteriosos como dos puertas redondas abiertas a todo el dolor del mundo. Su mirada triste, mística, hacía pensar en los milagros cuando él se movía en el ruedo lenta y pausadamente, de una manera casi irreal.

Manolete comenzaba su danza mortal con el Toro en mitad del ruedo. Allí esperaba a su enemigo sin dedicarle siquiera una mirada. Dirigía los ojos hacia arriba, al aire vacío, como una Santa Teresa de Jesús. Sabía exactamente dónde, cuando y cómo embestiría el Toro. Nosotros, los pobres espectadores, sobrecogidos y empequeñecidos por la enormidad del instante, conteníamos la respiración. Diez mil silencios vibraban en la atmósfera magnética de luz y de sombra.
Entonces irrumpía el Toro, monarca poderoso del Reino del Miedo. La Fuerza Negra. El Dios del Valor y de la Cólera. La encarnación de la Tormenta Cósmica. La Muerte Viviente. Era el movimiento hecho cuerpo, energía, una majestuosa voluntad de lucha a toda marcha. Llegaba, con ímpetus de guerrero, para ser sacrificado. Así tal vez podríamos calmar nuestras almas angustiadas, nuestro miedo cobarde.
Yo amaba de verdad al bello Toro, este orgulloso, inocente, sagrado Cristo de la Naturaleza. Pero yo admiraba también al valiente y frágil Manolete que osaba enfrentarse a la muerte cada domingo, bajo el sol, completamente solo en su eterna tristeza, sin una sonrisa. Manolete era mi propio miedo, el miedo de diez mil hombres transformado en una danza mágica ahí abajo, en la arena. El hombrecito y el Dios de la Muerte. El hombrecito debía matar al dios para toda la eternidad... hasta el domingo siguiente.
Y así llegó el último Domingo, que era en realidad un jueves: el 28 de agosto de 1947. El Toro era un Miura grande, hermoso, armonioso. Se llamaba Islero. Casi setecientos kilos. Manolete hizo una elegante faena. Cada vez que Islero llegaba a la carrera con la velocidad del huracán, Manolete lo frenaba sin más armas que el trapo rojo. La inconcebible fuerza, el huracán negro pasaba rozando el cuerpo del hombrecito lentamente, tan lenta y tan dolorosamente que diez mil hombres tenían tiempo de asomarse al pozo sin fondo de la muerte.
La trompeta anunció el acto de matar. Manolete saludó al público girando en redondo con un gesto melancólico. Era la hora. La espada refulgió bajo el sol. La orquesta guardó silencio. Un sagrado recogimiento estremeció al público. Algún idiota tosió en los tendidos de sombra. Manolete esperó. Silencio. Suspenso. La brisa de la tarde se detuvo, temerosa, detrás de los burladeros.
Hay en el drama del toreo un solo instante en que los papeles se invierten: el Toro espera y el Matador embiste. Ese instante terrible, fugacísimo, es el de la suerte de matar. El Toro ha sido herido, torturado, acosado, pero no está agonizante. Está vivo a todo trapo. Está cansado y débil, pero también furioso y lleno de valor. Quiere luchar y matar. Ahí está, esperando la embestida del hombrecito.
Fue precisamente en este instante en que se decidió el destino de Manolete. Islero esperaba y parecía estar dispuesto a recibir toda la refulgente espada en su cuerpo de gladiador. Pero en el último segundo, cuando Manolete venía por el aire, volando con la espada en la mano, Islero levantó la poderosa cabeza. Fue un movimiento sorpresivo, veloz como el rayo. El elegante, solemne, ceremonioso matador se convirtió de repente en una muñeca sangrienta, en un trapo, en un fláccido y ridículo colgajo de carne. El cuerno de Islero hizo una herida de más de veinte centímetros de largo y penetró en la región inguinal rompiedo venas y arterias, abriendo un chorro de sangre ardiente sobre el ruedo.
Manolete llegó con vida al hospital. Una hora más tarde pudo incluso fumar un cigarrillo y comentar: "De verdad Islero quería que yo le acompañase en la muerte". Había perdido muchísima sangre pero el médico pudo constatar que estaba fuera de peligro.
Yo no estaba allí de testigo, porque esto ocurrió en Linares, allá lejos en España. Pero yo recuerdo, por supuesto, todos los detalles del suceso. Yo tenía ocho años y era un fanático adepto del toreo. La muerte de Manolete fue durante muchos meses el principal tema de conversación de la familia. Muchas veces repetimos el desarrollo de la tragedia, minuto a minuto. Mi papá decía que la novia de Manolete, Lupe Sino, cuyo verdadero nombre era Antoñita Bronchales, había dado muestras de gran valor y serenidad ante la muerte de su amado. Antoñita era, además, muy bonita. Yo me preguntaba en silencio qué fuerzas oscuras habían impulsado a Antoñita Bronchales a cambiar su nombre de novela fantástica por un nombre de novelita cursi.
Islero era un toro heroico. Había sido elegido por la Naturaleza para la misión de matar al matador. Cada matador camina al encuentro de su destino y se encuentra con él, tarde o temprano. Cada matador tiene su Islero que espera allá adelante, en el futuro iluminado por el sol, en medio de la arena.
Así pensaba yo cuando era niño. El equilibrio natural debía mantenerse, la armonía de la naturaleza debía reinar, la vida y la muerte tenían la misma dignidad y el mismo valor en la insondable inmensidad del universo. No había factores perturbadores. Solamente las eternas fuerzas de la naturaleza decidían el destino final de sus criaturas.
Pero hete aquí que ahora aparece alguien que dice: "No, señores, no fue Islero quien mató a Manolete. Fueron los noruegos. No lo hicieron a propósito, pero la muerte de Manolete se debe a ellos".
Expliquemos el asunto. Una cuidadosa investigación ha demostrado que un médico llegado a toda prisa de Madrid administró a Manolete un suero intravenoso importado de Noruega. Este suero causó la muerte del matador. La misma medicina ya había matado una cantidad de soldados aliados al finalizar la Segunda Guerra Mundial. El suero noruego tenía algo malo.
Yo me niego a creer en esta investigación impropia, imprudente e irrespetuosa. Incluso yo, que ya no soy adepto de las corridas de toros, tengo derecho a conservar mis propios mitos y a creer en ellos. ¿Qué haría un ser humano sin mitos, a dónde iría, dónde recogería consuelo y sensatez en medio de la enajenación de la existencia? Si la verdad científica le va a arrebatar a Islero su bien ganada y bien merecida gloria de vengador sagrado, no quiero la verdad científica. Los noruegos no tienen nada que ver con el misterio del toreo. No es que yo pretenda azuzar a las muchedumbres contra ningún pueblo en particular, pero estoy convencido de que los noruegos no son especialmente competentes en estos asuntos del arte de torear.
Ya lo he dicho: ya no soy adepto de este circo sangriento y cruel. Preferiría ver a los toros furiosos, en todo el esplendor de su cólera, en su medio natural. Preferiría que la naturaleza hiciera con ellos lo que se le antojase en su ciega y majestuosa gana. Pero yo creo, eso sí, en el mensaje simbólico y dramático del toreo: el ser humano está condenado por la naturaleza. El ser humano no puede dejar de desafiar al destino, de matar a otros seres vivientes, de indagar cruelmente, implacablemente, su propia alma, destruyendo sus propias condiciones de existencia. El ser humano necesita crear bellos y excitantes espectáculos con sus peores crímenes, necesita edificar una cultura fundada en la negación de la cultura. El ser humano es una paradoja viviente, un pequeño, minúsculo, insondable misterio sin límites.
Por lo demás, volviendo a lo prosaico, he de decir que yo encontré ya mi propio Islero. Tenía yo entonces diez años y quería ser matador como Manolete. Decidido a probar mi suerte me metí en un pastizal e intenté convencer a un toro joven y fuerte a que jugara conmigo el juego de la corrida. El bicho estuvo de acuerdo. Y el juego terminó cuando yo salí volando y aterricé diez o doce metros más allá de la cabezota de la bestia, al otro lado del muro. Fue una experiencia interesante, pero un poco fuerte para mí. Decidí retirarme de los ruedos y hasta hoy he logrado vivir sin necesidad de jugar con el Toro, la Muerte Viviente, el Dios de las Tinieblas.


C.V. Estocolmo, 1997.



              
La Rana Dorada
Naturen dödade
Manolete
— inte norrmännen
Svenska Dagbladet, Stockholm,
lördagen den 30 augusti 1997
Manuel Rodríguez, Manolete kallad, var en duktig matador. Den bästa som någonsin har funnits, säger somliga. Den bästa jag har sett i hela mitt liv var han i alla fall. Han var smal och liten, en klen, bräcklig figur. Hans ögon var enorma och vackra som två runda dörrar till alla tiders sorg. Han rörde sig långsamt, nästan overkligt.Manolete brukade börja sin dödliga dans med Tjuren mitt på arenan. Han väntade där utan att kasta en enda blick på sin fiende. Han stod där och tittade upp till luften och visste exakt hur Tjuren skulle anfalla. Vi alla små människor som hade samlats för att bevittna den blodiga ritualen, höll andan. Tio tusen tystnader vibrerade i den magnetiska atmosfären.
Och så kom Tjuren, den mäktiga kungen i fruktans rike. Den Svarta Kraften. Tapperhetens och ilskans Gud. Den Kosmiska Stormens gestalt. Den Levande Döden. Han var bara rörelse, energi — en majestätisk kampvilja i full fart. Han skulle offras för vår skull. Så kanske vi fick lugna ner våra ängsliga själar, vår fega rädsla.
Jag älskade faktiskt den vackra Tjuren, denna stolta, oskyldiga, heliga naturens Kristus. Men jag beundrade också den tappre smale Manolete, han som vågade möta döden varje söndag, under solen, helt ensam i sin eviga sorg, utan ett leende. Manolete var min egen rädsla, tiotusen mans rädsla, uttryckt med en dans på arenan. Den lille mannen, Dödens Gud. Den lille mannen skulle döda guden för all evighet... ända tills nästa söndag.
Och så kom Den Slutliga Söndagen, som egentligen var en torsdag: den 28:e augusti 1947. Tjuren var en mycket stor, vacker, harmonisk Miura vid namn Islero. Nästan 700 kilo.
Manolete hade gjort ett elegant arbete. Varje gång Islero kom springande mot honom med orkanens hastighet hade Manolete bromsat den ofattbara kraften. Den svarta orkanen hade passerat förbi, långsamt, så långsamt att tiotusen människor kunde titta in i dödens bottenlösa brun.
Trumpetaren aviserade dödens akt. Manolete hälsade publiken med en melankolisk gest. Det var dags. Svärdet blänkte under solen. Orkestern slutade spela. Någon idiot hostade. Manolete dröjde.
Tystnad och suspens.
I tjurfäktningens drama finns bara ett enda ögonblick när rollerna är ombytta, när Tjuren väntar och matadoren anfaller. Tjuren har skadats, torterats, plågats, men han är inte döende. Han är levande i hög grad. Han är svag och trött, men mycket arg och modig. Han vill kämpa och döda. Där står han och väntar matadorens anfall.
Det var precis i detta ögonblick när Manoletes öde avgjordes.
Islero väntade och tycktes vara beredd att ta emot hela det blänkande svärdet. Men i sista sekunden, när Manolete var i luften, när han kom flygande med svärdet i handen, höjde Islero sitt mäktiga huvud. Det var en överraskande rörelse, snabb som blixten.
Den eleganta, högtidliga matadoren blev plötsligt en löjlig docka, en trasa.
Manolete levde fortfarande när han fördes till sjukhuset. En timme senare kunde han till och med röka en cigarett och kommentera: "Islero ville faktiskt att jag skulle följa med honom in i döden".
Manolete hade tappat mycket blod men läkaren konstaterade att han skulle klara sig.
Jag var inte där, men naturligtvis kommer jag ihåg alla detaljer. Jag var bara åtta år, men jag var redan då en fanatisk anhängare till tjurfäktningens rit. Och Manoletes död var under långa månader det viktigaste samtalsämnet i min familj.
Vi talade upprepade gånger om tragedin. Min pappa sa att Manoletes flickvän, Lupe Sino, vars verkliga namn var Antoñita Bronchales, visade stort mod vid sin älskades död. Dessutom var hon vacker.
Islero var en tapper tjur. Han valdes av naturen till ett uppdrag: att döda dödaren. Varje matador går sitt öde till mötes förr eller senare. Varje matador har sin Islero som väntar i den ljusa framtiden under solen, mitt i arenan.
Så trodde jag som barn. Den naturliga balansen skulle upprätthållas, harmonin skulle räddas, döden och livet var lika värda. Inga störande faktorer, bara naturens krafter, eviga och rena.
Men nu kommer någon och säger att det inte alls var Islero som dödade Manolete. Utan att det var norrmännen! Inte med flit, förstås. Men Manoletes död skulle vara deras fel.
På det här sättet: forskningen har nämligen visat att en läkare som hade kommit från Madrid (den ödesdigra tjurfäktningen ägde rum i Linares) gav Manolete ett intravenöst serum som orsakade matadorens bortgång. Serumet hade importerats från Norge. Samma medicin hade redan dödat ett antal allierade soldater i slutet av andra världskriget. Det var någonting fel med detta norska serum.
Jag vägrar tro på sådan olämplig forskning. Även jag, som inte längre tycker om tjurfäktningar har rätt att behålla mina myter. Om sanningen ska beröva Islero hans välförtjänta ära som gudomlig hämnare, vill jag inte ha sanningen.
Norrmännen har ingenting med tjurfäktningens mysterium att göra. Jag vill inte driva hets mot folkgrupp, men jag tycker faktiskt inte att norrmännen är särskilt kompetenta när det gäller tjurfäktningskonsten.
Som sagt, jag är inte längre entusiastisk för denna blodiga cirkus. Men jag tror på dess dramatiska, symboliska budskap: människan är dömd av naturen. Hon kan inte låta bli att utmana ödet, att döda andra levande varelser, att grymt och hänsynslöst utförska sin egen själ genom att krossa sin egen tillvaros betingelser.
Hon behöver skapa vackra, spännande skådespel av sina värsta dåd och bygga upp hela kulturer grundade på kulturens negation. Människan är en levande paradox, ett litet och obegränsat mysterium.
Jag fick förresten min egen Islero när jag var tio år. Jag ville bli matador som Manolete och försökte övertyga en ung och kraftig tjur att leka lite med mig. Det gjorde han. Leken slutade med att jag flög över muren och föll som en sten, tio tolv meter bort.
Det var häftigt, men det var en gång för mycket och jag bestämde mig att avsluta min bana som matador.
Sedan dess har jag lärt mig att leva utan Tjuren, den Levande Döden.


C.V.
Stockholm, 1997.

martes, 21 de mayo de 2013

CROACIA EUROVISIÓN 2013 TIENES RAZÓN GELA...

KLAPA S MORA: "MIZERJA" EUROVISIÓN 2013
LE HABÍA DADO YO 4 PUNTOS EN UNA ESCALA DE 0-5. ESCRIBÍ QUE ME GUSTÓ TAMBIÉN LA ROPA, PERO COMO NO QUEDÓ ENTRE LAS FINALISTAS NO LA INCLUÍ. LA HE VUELTO A ESCUCHAR Y SÍ GELA VALE LA PENA, AQUÍ VA PARA TI!  EL GRUPO KLAPA S MORA CON LA CANCIÓN "MIZERJA"

QUÉ DICE LA CANCIÓN 

QUIÉNES SON..
KLAPA FROM THE SEA / KLAPA DEL MAR CANTAN "MIZERJA"
Y OTRA VEZ, COMO REIVINDICACIÓN...



domingo, 19 de mayo de 2013

ESPAÑA 2013 CONTIGO HASTA EL FINAL!


ESPAÑA, ESPAÑA... NO HA SIDO JUSTO...
Tu canción ha sido a mi parecer y gusto mucho más bonita que otras. A ver si el próximo año hay más suerte... En todo caso enhorabuena, la canción fue buena!


La canción de España fue la número cinco, después de la de Finlandia y antes de la de Bélgica.
Quedó ESDM (El sueño de Morfeo) "Contigo hasta el final" en el penúltimo lugar, puest 25 antes de Irlanda, con 8 puntos votados por Albania (6) e Italia (2), gracias! 
Puntos que no entiendo, los de Azerbaiyán, no sé por qué se llevó tantos, una balada a lo Johnny Logan...
El grupo es de Asturias. La cantante es Raquel del Rosario Macías, es canaria. 
El sueño de Morfeo
El sueño de Morfeo.JPG
Datos generales
OrigenAsturias
Flag of Spain.svg España
Información artística
Género(s)Pop-rock
Folk
Indie[cita requerida]
Período de actividad2002-actualidad
Web
Sitio webWeb oficial
Miembros
Raquel del Rosario Macías (voz)
David Feito (guitarra acústica y coros)
Información de Wikipedia.

RECORRIDO MUSICAL DE ESPAÑA EN EUROVISIÓN

 UN RECORRIDO MUSICAL DESDE QUE ESPAÑA EMPEZÓ A COMPETIR EN EUROVISIÓN EN 1961...
Canciones de 1961 a 1969 cuando ganó España con Salomé "Vivo cantando".
Tenía yo 12 años y recuerdo que en Colombia fue un éxito...la ponían en la radio cada rato y todo el mundo la cantaba.
De 1961 a 1969

Canciones que debían haber ganado:
"Yo soy aquel" Rafael
"Gwedolyne" Julio Iglesias
"ERES TÚ" Mocedades, definitivamente
"Tú volverás" Sergio y Estivaliz
"Su canción" Betty Missiego
"La fiesta terminó" Paloma San Basilio...
"Bailar pegados" Sergio Dalma
o, las que me gustan...
Ganó Salomé: "Vivo cantando"
 Y EL HUMOR QUE NUNCA FALTA...
FESTIVAL DE CHORRAVISIÓN


DE 1961 A 2010 PRIMERA PARTE


DE 1961 A 2010 SEGUNDA PARTE


DE 2000 A 2012


LAS 16 MEJORES DE ESPAÑA EN EUROVISIÓN

UNA CANCIÓN DE ÉXITO ENTRE MIS ALUMNOS (12-16 AÑOS...) HA SIDO:

EL CHIQUI CHIQUI 2008

MIS FAVORITAS...

A PESAR DE QUE...
me gusta mucho la voz y algunas canciones de Bonnie Tyler...hmmmmm, no, no me "llegó" en absoluto su canción para el festival.
Y aunque me gusta la ópera, hmmmmmmm, no, no me gustó la del drácula rumano Cezar.
Y a pesar de que me gustan las baladas, la canción de la holandesa Anouk, "Birds", hm, hm, nada de nada. Lo siento...
Meto aquí las canciones que A MÍ,  me han gustado. Con esto no quiero decir que sean buenas o malas, no soy en modo alguno crítico de música, ni tengo capacidades ni estudios musicales, es más, no soy nada musical, lo único de musical que tengo es que ME ENCANTA la música y que la escucho  casi constantemente. Todo, de todo y de cualquier parte del mundo menos jazz, hipp hopp, rap, heavy metal...
Muchísimas veces me han cautivado y despertado profundos sentimientos canciones de las cuales no tengo ni idea lo que quieren decir...no más que sentimientos.
Debo añadir que al dar mis puntos a cada canción, ya les otorgo un punto extra a aquellas que son cantadas en su lengua original. Me parece interesante e importante que cada país dé a conocer su idiosincracia, su lengua, su cultura. Qué triste es que cada vez todo parece más y más norteamericano, qué falta de originalidad y de autenticidad.
Muchos países lo hacen directamente en inglés porque piensan que así tienen mayor recepción y se dan más rápidamente a conocer. Pues a mí me extraña que con la tecnología de hoy en día no hayan pensado en escribir subtítulos en inglés en las pantallas de modo que todo el mundo (que naturalmente entienda el inglés) vea de qué va la canción, si les parece tan importante. Yo pienso que primero te gusta o no te gusta, y si te gusta quieres saber qué quiere decir y bueno ya lo puedes averiguar luego. 
Una idea para los organizadores... que introduzcan los subtítulos, así como en las pelis.
Entonces, las canciones que me han gustado, sencillamente por eso, porque me han gustado y me causan placer o me hacen sentir y nada más, son las siguientes.
Como ya he metido las de España y Suecia , que me gustan, las excluyo de esta lista.
La de España, de El Sueño de Morfeo, quedó ahí, en solo un sueño. La cantante ha estado casada con Fernando Alonso, el famoso piloto de Fórmula 1. 
Y España no ha vuelto a ganar desde 1969 con Salomé "Vivo cantando"

Estonia: "Et uus saaks alguse" (???????) pero qué importa... La cantante: Birgit Öigemeel


Malta: "Tomorrow" (el médico cantante) Gianluca Bezzina.
Me encantó, sencillo, alegre y se le ve honesto...creo que debe ser un muy buen doctor.
Para que oigan también la lengua...


Hungría: "Kedvesem" ("Keep Calm"). El cantante: ByeAlex. En la primera versión cantando una parte de la canción en sueco. Al final la cantó sólo en húngaro, la segunda versión.


Rusia: "What If" La cantante: Dina Garipova
(La canción fue compuesta por suecos)


Islandia: "Ég á líf" ("Yo tengo una vida") El cantante Eypór (Eythor) Ingi Gunnlaugsson de 23 años con tres hijos!!!...( 2 de su mujer que es mayor que él)
Me encanta el islandés (la lengua)...me hace pensar en "El señor de los anillos". Tengo una alumna islandesa que se llama Lif, ya sé que su nombre significa vida, no era difícil de adivinar, pero no había pensado en ello.
Éstas han sido mis favoritas, luego una que no llegó a la final.
Chipre: "An Me Thimasé" La cantante: Despina Olympou. Me gustó mucho más que "Birds".

MALMÖ Y "TÚ"... DE ROBIN STJERNBERG

MALMÖ Y ROBIN CONTIGO...
La verdad, me gustó bastante la canción de Robin, "Tú" al igual que la de España, (que ya he colgado) y otras cuantas que voy a colgar.
Un Malmö frío e invernal... nada que ver con el de ahora. La diferencia entre ver y vivir una ciudad en invierno o primavera, verano, es enorme. Sinceramente Suecia es hermosa en verano...cuando lo hay...

EUFORIA Y ESTOCOLMO EUFORIA Y MALMÖ

En Estocolmo en verano, buenos días soleados y cálidos, que también los hay, no es difícil sentirse eufórico....

PERO...
No fue en Estocolmo sino en Malmö la ciudad donde se llevaría a cabo el Festival de Eurovisión de 2013.
Un poco de Estocolmo y de artistas suecos.
Y ahora Euforia y Malmö, días de sol y calor, qué euforia!

CEREMONIA DE APERTURA EUROVISIÓN 2013

LA CEREMONIA DE APERTURA FUE ESPECTACULAR!


Esta es la semifinal. Más tarde colgaré la final.
En la final de esta noche:
más de once mil personas en el público, en Arenan de Malmö.
Un coro cantando "We Write the Story" de Benny y Björn (ABBA).
Un puente... "We are one"....
Mariposas con colores de las banderas de cada país...
Cuarenta y cuatro países del mundo mirando el espectáculo, inclusive Australia!
26 finalistas de 39. Una organización increíble para lograr que todo saliera como debería...
Y lo hizo, FELICITACIONES MALMÖ!

DINAMARCA LA CANCIÓN GANADORA DEL EUROVISIÓN 2013

Y GANÓ......DINAMARCA
EMELIE DE FOREST "ONLY TEARDROPS"
NUEVE VECES 12 PUNTOS!
FELICITACIONES EMELIE! 
ENHORABUENA DINAMARCA Y HASTA EL PRÓXIMO AÑO!

sábado, 18 de mayo de 2013

Y MIENTRAS LOREEN CANTA...


Unos cuantos comentarios.
Loreen ha sido la cantante que más votos de 12 puntos ha recibido en toda la historia de Eurovisión.
Este año no ha habido monstruos, ni tatuados, ni góticos...ni "raros", en realidad todo lo contrario, la mayoría, por no decir casi todos los cantantes masculinos, muy bien vestidos, de traje (vaya traje el de Marco, de Italia...) y corbata, o muy sencillos como el de Malta y Bulgaria.
Eso me ha gustado mucho, no tienen los artistas que parecer tan especiales o ser tan estrafalarios para demostrar que saben cantar...
Otro detalle interesante es que varios de los cantantes tienen un bagage académico, doctores (Malta) o historiadores o cantantes de ópera como Drácula....verdad, fue el que dio el tono estrafalario.
Y mientras votan digo qué canciones han sido mis favoritas, a ver si gana alguna de ellas.
Estonia, España, Malta, Rusia, Suecia, Hungría, Islandia y Dinamarca. Esas son mis favoritas....
YA VEREMOS QUIÉN GANA! 

EUROVISIÓN 2013 ESPAÑA / SUECIA

QUIÉN GANARÁ????
Esta es la canción de España....


 A MÍ ME GUSTA....
Y AHORA LA DE SUECIA
"YOU" ROBIN STJERNBERG
TAMBIÉN ME GUSTA!!!
Y como lo están pasando ahora seré corta, hasta ahora me gustan: Malta, Estonia, Rusia, Hungría y éstas dos que he puesto.....
QUÉ EMOCIONANTE....DIFÍCIL SABER QUIÉN GANARÁ.....
YA LO PONDRÉ APENAS SE DECIDA!

miércoles, 15 de mayo de 2013

ROCI...CUMPLEAÑOS.....FELIZ? MAYO 16

EL TIEMPO NO SE DETIENE, ELTIEMPO CAMINA, EL TIEMPO CORRE, EL TIEMPO VUELA, EL TIEMPO , EL TIEMPO GIRA, EL TIEMPO GALOPA, EL TIEMPO TROTA, EL TIEMPO, EL TIEMPO NADA, SÍ,  POR QUÉ NO? PERO NO SALTA, NO SALTA EL TIEMPO... NI UN SEGUNDO, EL TIEMPO, EL TIEMPO AHÍ ESTÁ, CONSTANTE, MARCANDO, AVANZANDO... Y A VECES HASTA PARECE QUE  SE BURLA DE NOSOTROS... 
NO NOS DEJEMOS, NO LO DEJEMOS, GANÉMOSLE LA CARRERA, HAGAMOS COMO SI NO LO SINTIÉRAMOS, ENGAÑÉMOSLO, SI NO POR FUERA AL MENOS POR DENTRO! SEAMOS Y SINTÁMONOS SIEMPRE JÓVENES!
Tú ya alcanzando los...y la menor de todas ya casi en los cincuenta, pronto, muy pronto, CÓMO ..... EL TIEMPO!
Una canción que sé te gustaba mucho en nuestros años aún más jóvenes.....

 Y otra del mismo cantante que a mí me gusta mucho Y TE DEDICO, de seguro a ti también te gusta. Este año me salto las canciones de feliz cumpleaños...
but...."WHEN MEMORIES REMAIN..." AND HERE IT COMES!

Ahora las nostálgicas....PETER, PAUL AND MARY!
"For loving me"...  That´s what you get for loving me....


"LEMON TREE" Lemon tree very pretty and the lemon flower is sweet but the fruit of the poor lemon is imposible to eat....

Otras favoritas....  "Rolling home" y "500 Miles"




 Y la última....."Leaving On A Jet Plane"
Cuántas veces oímos y cantamos todas estas canciones!

 Roci, where have all the beautyfull songs gone?
Será que los jóvenes de hoy no conocen esta música...la han oído o no quieren heredarla, así como a veces no quieren heredar los trastos viejos de los padres?
Sería una tristeza que toda esta música se evaporara...
POR ESO AQUÍ METO UNAS CUANTAS... JAJAJAJAJA, ME HE DADO CUENTA QUE HE METIDO MÁS QUE TODO CANCIONES QUE ME GUSTAN A MÍ...PERO BUENO, TE LAS DEDICO EN TU DÍA! Y ACUÉRDATE, A GANARLE AL TIEMPO!

sábado, 11 de mayo de 2013

MARÍA DUEÑAS, JAIRO Y LA NOSTALGIA

CUÁNTAS VECES LO HEMOS SENTIDO...

...eso con lo que al terminar de leer Misión Olvido nos hemos identificado por haberlo sentido también nosotros una y muchas tantas veces. Esa nostalgia, ese "querer en vano de vivir" como dice Jairo, cantante argentino o yo diría de revivir lo que ya jamás podremos volver a vivir por más que lo anhelemos o queramos.
La novela me ha gustado mucho, el título hace pensar en que la misión olvido es la que la protagonista piensa llevar a cabo después de lo que sucede en su vida, pero es en realidad el supuesto nombre de una de las misiones de los franciscanos en California en los 1800.
Me gusta, ya lo he dicho la forma de escribir y el humor, vale subrayar todo el capítulo de la comedia precedente a la boda de Daniel.
Claro que es predecible lo que va a suceder entre los personajes y acontecimientos pero es la manera de plasmarlo en el papel y cómo  logra hacernos identificar con los sentimientos y formas de pensar y de sentir de los personajes lo que hará que a los lectores les guste o les llegue o no el libro. Es una gran escritora pero como en todo habrá a quienes no les guste el libro y creo que depende como lo he dicho antes de qué huellas deje o de qué sentimientos logre despertar, pero eso es muy individual, sin tener nada que ver con sus aptitudes de escritora.
A mí, personalmente me hizo sentir profundamente al final del libro, cuando Blanca sentada en el avión siente con esa enorme empatía, todo ese dolor, toda esa nostalgia, no sólo por su vida sino por la de los que ha tenido cerca.
Me he identificado mucho con ella cuando en muchas ocasiones me  ha oprimido enormemente ese dolor, esa tristeza, esa nostalgia no sólo por mí sino por seres que han pertenecido o aún pertenecen a mi vida e incluso por personajes de libros o películas que he visto.
Lo he atribuído muchas veces a mi naturaleza melancólica y más bien triste e incluso pesimista pero creo que este personaje me ha dado perspectivas, creo que es simplemente un sentir por los demás y aunque nos afecte enormemente es mejor que no sentir.
Un libro muy diferente a Tiempo entre costuras, pero que definitivamente vale la pena leer y que recomiendo cálidamente.

jueves, 9 de mayo de 2013

AMOR MARINERO A PROPÓSITO DE...

Una copla a propósito de "Misión Olvido"...
"Amor marinero" con Miriam Dominguez

Y por qué relaciono lo uno con lo otro.
Bueno pues estoy leyendo el segundo libro (Misión Olvido) de María Dueñas, ya el primero me gustó muchísimo (Entre costuras) y algo del tema me ha recordado esta copla... misterios de la mente.
Pienso en Daniel Carter, uno de los personajes principales del libro y en la ayuda que recibe de la Marina estadoudinense o de algunas mujeres de influencia en la Marina, para lograr convencer a los padres de su gran amor, Aurora Carranza... quienes se tragan el anzuelo con carnada y todo...caray y no digo más por si aún no lo han leído.
Es bueno sí, me gusta mucho cómo escribe Dueñas y el humor que tiene, un humor elegante, académico aquí y justo en el momento preciso.
Claro que el primer libro fue fantástico, no lo podías dejar.....éste......pues sí, también está bueno pero se deja esperar...
Otra versión de la copla con María Espinosa, para todos los gustos. Y en realidad la que quise colgar era la de Nati Mistral, pero no está en Youtube... y bueno, encontré éstas que también están muy bonitas.

miércoles, 8 de mayo de 2013

PORRO COLOMBIANO: PACHITO E´CHE DE ALEJANDRO TOBAR

PRIMERO EL PORRO .....

Este porro se ha convertido hace ya tiempo en el himno del Deportivo Cali, el equipo de fútbol caleño de Colombia.
Le han compuesto su propia letra claro.
Para los que no sepan que es "toruro", es un juego de cartas colombiano que se juega más que todo en Santander.
Y AHORA LA LETRA PARA QUE LO CANTES...
Pues sí señores esta es la verdad
que hay un señor de talento y razón
inteligente despierto y gentil
que rinde culto siempre al corazón

Quién es? quién es?
ya lo voy a decir
quién es? quién es?
ya lo voy a decir
quién? es quién es?
ya lo voy a decir
quién es? quién es?
ya lo voy a decir
ya lo voy a decir 
ya lo voy a decir
ya lo voy a decir
Pachito E´che
le dicen al señor
Pachito E´che
y hace gran sensación
Pachito E´che
baila con gran ardor
Pachito E´che
tiene gran expresión

II
PACHIIIIITOOO   E´CHEEEEE
Le gusta el baile y el verso de amor
juega al toruro y es gran campeón
es antioqueño muy trabajador
y es conocido en toda la nación
Tomado de AlbumCancionYLetra.com
Quién es? quién es?
ya lo voy a decir
quién es? quién es?
ya lo voy a decir
quién es? quién es?
ya lo voy a decir
quién es? quién es?
ya lo voy a decir
ya lo voy a decir
ya lo voy a decir
ya lo voy a decir
Pachito E´che
le dicen al señor
Pachito E´che
y hace gran sensación
Pachito E´che
baila con gran ardor
Pachito E´che
tiene gran expresión weiwa.
PACHIIIIIIITOOOOOO E´CHEEEEEEE

QUE LO DISFRUTES!